Przed przystąpieniem do kiejenia parkietu niezwykle istatne jest zbadanie podłoża. Musi być ono mocne, aby mogło wytrzymać zmiany naprężeń powstających w drew­nie w wyniku zmian wilgotności powietrza, podczas następujących po sobie pór roku. Poza tym, w podłożu czai się jeszcze jedno niebezpieczeństwo - wilgoć resztkowa.
Prace powinno rozpoczynać się od określenia rodzaju podłoża, na którym parkiet zostanie ułożony. Do najczęściej spotykanych należą: jastrychy cementowe i anhydrytowe oraz płyty wiórowe i OSB. Rzadziej stosowane są podłoża magnezjowe i wykonane z asfaltu lanego. Zaraz po dokładnym określeniu rodzaju podłoża przystępujemy do sprawdzenia w jakim jest stanie.

Jastrych cementowy wykonywany jest z cementu, piasku i żwiru o odpowiedniej ziarnistości oraz z wody. W trakcie schnięcia jastrychy kurczą się. Po wyschnięciu podłoże ma kolor szary, jest bardzo trwałe i odporne na wilgoć.
Jastrych anhydrytowy staje się ostatnio coraz bardziej popularny. Schnie bezkurczowo, przed wykonaniem dalszych prac wymaga przeszlifowania maszyną tarczową z papierem ściernym i odkurzenia po to, aby pozbyć się mleczka anhydrytowego. Podkłady te są wrażliwe na wilgoć, która może całkowicie zniszczyć utwardzony materiał.
Płyty wiórowe lub OSB stosowane są standardowo w "domach kanadyjskich" i coraz częściej w "trudnych przypadkach" czyli na bardzo "słabych podłożach", ponieważ dają równą i mocną powierzchnię.

Typowym objawem "słabego podłoża" jest przede wszystkim zapiaszczona pod­łoga, na której pojawia .się piasek przy szczotkowaniu lub zgorzel, przy jastrychach anhydrytowych. Chyba każdy może sobie wyobrazić co stanie się z parkietem, w przyszłości, kiedy zacznie "pracować". Dlatego przed przystąpieniem do prac każdy parkieciarz powinien wykonać próbę twardości, gdyż dostarcza mu ona bardzo dobrą informację o wytrzymałości podłoża.
Do badania twardości podłoży cementowych stosuje się rysik. Na posadzce rysujemy nim gęstą kratkę. Jeśli rysy mają ostre krawędzie i zaznaczenia nie kruszą się - jastrych jest odpowiednio twardy i mocny.
Aby wykluczyć obecność zgorzeli lub mleczka anhydrytowego należy w powierzchnię jastrychu uderzać, pod kątem, mt-14 =m Jeśli od podłoża oddzielają się cienkie płatki, jastrych jest niejednolity. Wtedy szlifujemy powierzchnię maszyną tarczową, a następnie zabezpieczamy gruntem wzmacniającym.
Należy mieć jednak świadomość, że standardowo zalecane grunty wzmacniające penetrują jastrych na niewielką głębokość i nie są w stanie "zaczarować" podłoża, tak żeby stało się mocne na całej grubości. Niektóre firmy oferują specjalne głęboko wzmacniające grunty, jednak ich stosowanie nie jest popularne ze względu na długi czas wykonania (kilkukrotne nasycanie i schnięcie) i na cenę.
Jeżeli jest to możliwe, lepiej poświęcić więcej czasu na dopilnowanie jakości wykonania jastrychu niż na jego "ulepszanie".

Na podłożach, które mają nieprawidłowo wykonane dylatacje i popękały, parkieciarz ma obowiązek naprawy wszelkich pęknięć i rys. W pracach parkieciarskich musimy powtórzyć dylatacje konstrukcyjne. Wadliwe szczeliny, które pracują w pionie, mogą również przenieść na parkiet tzw. "klawiszowanie". Dlatego zabezpieczenie ich jest czynnością konieczną. Odpowiednim zabiegiem będzie klamrowanie i wypełnienie ich żywicą.

Równe podłoże jest na długie lata "przyjacielem" parkietu. W naszym interesie jest dokładne sprawdzenie równości podłoża. Jeśli po przyłożeniu do podłoża 2-metrowej taty powstają prześwity większe niż 2 mm, to musimy zdecydować o zastosowaniu masy samopoziomującej lub o frezowaniu podłoża.

Podstawową sprawą, przy wszelkiego rodzaju budowlach, jest poprawne wykonanie izolacji poziomej i pionowej. Jej brak będzie przyczyną nieustających kłopotów, oczywiście nie tylko parkieciarzy. Podciąganie kapilarne wilgoci może dawać o sobie znać nawet na piętrach budynków wielorodzinnych. Praktyką budowlaną więc jest kładzenie folii izolujących na stropie i wylewanie na nich jastrychu.
Jeżeli wynik pomiaru przekracza wartości podane w tabeli, należy zagruntować podłoże odpowiednim gruntem, który zabezpieczy podłoże przed przenikaniem wilgoci w parkiet pomimo podwyższonej wilgotności jastrychu.
Izolację wykonuje się z dwóch warstw, minimum 0,5 kg/m,², nałożonych metodą na krzyż, jedna na drugiej. Druga warstwę nakłada się po wyschnięciu pierwszej. Na drugą, jeszcze świeżą warstwę można rozsiać płukany piasek kwarcowy (0,5 - 2,0 mm), w ilości okoto 2 - 3 kg/m². Piasek rozsiewamy, aby zwiększyć przyczepność kleju do gruntu i tym samym do podłoża.

Zbyt wysoka wilgotność podłoża jest przyczyną nieodwracalnych zmian i uszko­dzeń parkietu. Drewno, które przyjmuje od podłoża wilgoć, pęcznieje i odkształca się, w najgorszych przypadkach dochodzi nawet do rozerwania. Dzieje się tak najczęściej w jastrychu.
Wymienione, dodatkowe z punktu widzenia klienta, prace są często powodem niepokoju i irytacji inwestorów. Jednak mając na celu efekt końcowy powinniśmy, rozsądnymi argumentami uzasadnić konieczność przeprowadzenia prac zabezpieczających parkiet przed wilgocią z podtoża i związanych z tym kosztów. Inwestor powinien, w naszym interesie, podpisać protokół pomiarów, a najlepiej gdyby zapisy znalazcy się w dzienniku budowy.
Jeśli jednak mimo naszych technicznych argumentów klient nie zdecyduje się na poprawki, wtedy mamy dwa wyjścia: sporządzić protokół odbioru, w którym czarno na białym napisane będzie, jakie mankamenty ma podioże, oraz znajdzie się klauzula, że nie bierzemy odpowie­dzialności za możliwe defekty parkietu (związane z defektami podłoża). Możemy też po prostu podziękować za zaproszenie na budowę i poszukiwać nowej oferty.

Jarosław Kurnikowski

Text zaczerpnięty z:
PROFESJONALNY PARKIET
fachowe czasopismo dla branży parkieciarskiej #1(10) marzec 2003